Weet je wat nou zo bijzonder is? Als jij nou straks van de zomer  weer op de kade loopt langs die havens  dan zie je een bootje liggen en zeg je ‘Goh, wat een leuk bootje is dat eigenlijk.  Best een leuk bootje.’  In zo’n bootje zijn ze de wereld rond geweest. En, op zich is  dat nog niet zo heel erg spannend, want dat doen heel veel mensen  de laatste tijd, maar zij zijn de wereld rond geweest in de ‘roaring forties’.  oftewel ze zijn helemaal afgezakt naar beneden onder Kaap Hoorn  en Kaap De Goede Hoop  en en nog veel lager waar het ongelofelijk stormt. 

Als ik dan in dat boek zit te lezen, dan lees ik op een gegeven moment,  op een willekeurige pagina, een willekeurige regel:  “Het was weer zover.  De wind joeg aan tot vijftig knopen en de storm duurde drie dagen,  en voor top en takel gingen we voort.”  Eén zin. 20, 25 woorden.  De storm waaide vijftig knopen. Vijftig knopen wind betekent op  het land dat de dakpannen van het dak waaien, dat je overal  omgevallen bomen ziet staan. Dat kan niet. Omgevallen bomen ziet  liggen en dat je vervolgens constateert met elkaar,  ‘Uhhh, het is een behoorlijke storm. Het KNMI had de terecht code rood  afgegeven, want het waait echt hard’  of zoals sommige mensen zeggen ‘het is echt een harde woei.’  Vijftig knopen wind. En dan vervolgens zegt ze: “die duurde drie dagen”.  Dan zeggen wij tegen elkaar: “Ja, ik had wind tegen en als ik  in de auto zit, dan voel je dat zeg, dat het zo hard waait. 

Zij zaten op een bootje van 12 meter. 12 bij 4 (m) .  en dan hebben ze het over golfhoogtes die ga naar vier, vijf, zes meter hoog 

Mijn plafond hier zit op iets meer dan 2,50m.  2,50m plus 2,50m. Twee verdiepingen hoog.  Met een beetje wind waarbij de bomen omwaaien en dan ook  nog eens drie dagen achter elkaar.  Zij schrijft het in een regel van 25 woorden. 

Ik lees dat en ik word natuurlijk meegenomen in het verhaal,  want ik heb ook wel eens met storm op zee gezeten.  En terwijl ik nou in deze setting zit, en dit boek lees, denk ik bij mezelf:  ‘Dat is eigenlijk wonderlijk. Hoe wij als mens dat meemaken.  Want geloof mij maar, je gaat niet terwijl je voor ’top en takel’, dus alle  zeiltjes zijn weg en je laat je gewoon drijven op de wind en je hoopt maar dat  je niks tegen komt enzovoort enzovoort.  Je zit dus drie dagen lang in een  krakend piepend bootje waar de wind overheen jaagt, waar golven van 6 meter  hoog op een bootje komen en vervolgens maar hopen dat je niet omslaat dat je  nog een keer en levend terug komt…  en dan schrijf je een zinnetje  ‘We hadden een storm van vijftig knopen, het duurde drie dagen,  we hadden golven van 6 meter. 

Achteraf, want daar gaat mijn video om. Achteraf is het dus makkelijk lullen.  Achteraf schrijf je het dus in een zin van 25 woorden.  Achteraf valt het allemaal wel mee. Maar op het moment dat je in die setting  zit, dat je die drie dagen die vijftig knopen en die zes meter golven over je  heen krijgt, dan piep je wel anders. 

Ik moet je zeggen dat ik heb namelijk  even anders zitten piepen de afgelopen tijd. De afgelopen 14 dagen ondertussen  al merkte ik dat mijn hoofd een loopje met mij begon te nemen. Dit was niet goed,  en dat was niet goed, en zus was slecht en… ik hoef het niet uitleggen want  misschien herken je het zelf wel of van de mensen om je heen.  Ik had de last van de basis daarvan heb ik op en geeft met mezelf tot de orde  geroepen, mijn gedachten zijn namelijk niet van mij dat zijn gedachten  en ik kan mijn gedachten bepalen en ik kan ook bepalen hoe ik reageer op mijn eigen gedachten dat is het mooie  van hoe onze hersenen werken en dus besloot ik boeken te gaan lezen  waar ik heel veel inspiratie uit haalde of ieder geval, die mij even in mijn  storm, mijn persoonlijke storm, even van mijn gedachte lieten wegdrijven. 

En vervolgens dacht ik dus: “Dat is wat! Achteraf is het makkelijk lullen.  Want op het moment dat je midden in die storm zit denk je bij jezelf ‘Holy Cow’  alles wat daar bij je opkomt, merk je dat je in die storm zit,  en een x aantal dagen later, weken later, maanden later  als je het op moet schrijven dan  kun je het in een zin beschrijven: “We liepen voor top een takel weg, de wind  joeg aan tot vijftig knopen en we hadden golven van 6 meter en meer.  Dat geldt in deze tijd precies hetzelfde.

We zitten in een storm.  Ik zat persoonlijk in mijn storm, het het ziet ernaar uit dat ik  er weer een beetje uit komt door onder andere boeken als dit, en  om opnames te maken zoals jij daar nu naar kijkt. Want eigenlijk praat ik tegen  mezelf en toevallig kijk jij mee. En praat ik mijzelf moed in  en vertel ik tegen mezelf dat het  eigenlijk misschien wel meevalt. “Het valt niet mee wat ik zit  er midden in” en toch…  over een paar weken is het anders en kijk ik op een andere manier naar. 

Dat is ook hoe ik met ondernemers van maak een handelsbedrijven vaak in  gesprek ben. We hebben regelmatig stormen, hele kleintjes, en hele grote  die we zelf ervaren af storm.  Terwijl de buurman op een gegeven moment denkt: De business gaat goed.  En wij denken ‘Holy Cow’ waar halen we de business vandaan 

Dat geldt in deze tijd precies hetzelfde.  Dus ik zat daar over na te denken en toen dacht ik: “De kracht van onze  hersenen is dat ze een loopje met ons nemen en dat ze ons heel erg alle kanten  op sturen, en tegelijkertijd is de kracht van mij dat ik sturing  kan geven aan mijn hersenen zodat ik uiteindelijk daarover  na kan denken en me kan realiseren: “We liepen weg voor top en takel, de  wind joeg aan naar vijftig knopen, en we hadden golven van 6 meter en hoger.”  Ik kan het terug brengen naar één regel en uiteindelijk konden ze het  opschrijven in dit boek en is het zelf zo dat ze het daarna  nog een paar keer gedaan hebben.  Je overleeft het dus wel.

De kracht van mij als persoon over mijn eigen gedachten en  mijn eigen hersenen, is dat ik die dus kan beïnvloeden. 

Nou dan zal ik over na te denken.  Ik dacht: “Het wordt weer eens tijd voor een vlog” en eigenlijk maak ik deze vlog  voor mezelf en kijk jij toevallig mee waarin ik naar mezelf zeg  ‘misschien valt het wel mee maar laat je je gek maken door je eigen gedachten’. 

Daar zat ik over na te denken en ik dacht bij mezelf:  “Ik maak er gewoon even een videootje van.” 
Tot de volgende.
Dàààg.